2 grudnia 2024

loader

Rocznica śmierci Hejdara Alijewa – wybitnej postaci politycznej swoich czasów

Żeby zrozumieć dzisiejszą sytuację na Zakaukaziu, gdzie ścierają się interesy Iranu, Turcji i Rosji, trzeba przypomnieć postać, której 19 rocznicę śmierci Azerbejdżan obchodzi uroczyście 12 grudnia.

Kim był Hejdar Alijew? Człowiek, o którym media azerbejdżańskie piszą i mówią , że był Największym Azerbejdżaninem, Zbawcą Narodu, i Najlepszym Prezydentem Wszechczasów, a jego portrety wiszą we wszystkich urzędach państwowych.

Krok po kroku

Urodził się 10 maja 1923 roku w Nachiczewańskiej Autonomicznej Republice Azerbejdżanu. W 1939 r. ukończył Nachiczewańskie Technikum Pedagogiczne, następnie zapisał się na Wydział Architektury Azerbejdżańskiego Instytutu Przemysłowego. Wybuch II wojny światowej spowodował, że kariera Alijewa potoczyła się inaczej niż przypuszczał.

W roku 1941, osiemnastoletni Alijew został szefem Wydziału Tajnego Archiwum NKWD Nachiczewańskiej Republiki Autonomicznej i szefem oddziału Rady Nachiczewańskiego Komisariatu Ludowego. Funkcję tę pełnił do 1944 roku, kiedy to stał się etatowym pracownikiem KGB. W 1964 roku awansował na wiceszefa azerbejdżańskiego KGB, a 3 lata później został mianowany przewodniczącym azerbejdżańskiego KGB i otrzymał stopień generała.

Po kolejnych 2 latach Hejdar Alijew został sekretarzem generalnym KC KPZR Azerbejdżanu. Funkcję tę pełnił do 1982 roku, kiedy wszedł w skład andropowowskiego Biura Politycznego Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego.

Dzięki Andropowowi, który wcześniej szefował radzieckiemu KGB, Alijew znalazł się w gronie 19 osób rządzących ZSRR. Jeszcze w tym samym roku został mianowany pierwszym wicepremierem radzieckiego rządu. Po objęciu władzy w ZSRR przez Michaiła Gorbaczowa, Alijew zaczął być odsuwany.

W 1987 roku w proteście przeciwko tej nagonce politycznej Alijew zrezygnował ze stanowisk i przeszedł na emeryturę. Dzisiejsza azerbejdżańska historiografia ujmuje to tak: „Kampania przeciwko Hejdarowi Alijewowi, rozpoczęta w 1987 r. po usunięciu go z kierownictwa ZSRR na podstawie spisku ówczesnego sekretarza generalnego ZSRR Michaiła Gorbaczowa i Ormian, była zapowiedzią przyszłych tragedii.

Wydarzenia na Sumkuajit, krwawe zabójstwa ludności cywilnej w Azerbejdżanie 20 stycznia 1990 roku przez wojska sowieckie, ludobójstwo w Chodżałach oraz okupacja Karabachu i siedmiu okolicznych okręgów były integralną częścią spisków przeciwko Azerbejdżanowi, wymyślonych przez Armenię, Diasporę, i jego zwolenników na całym świecie. Była to stopniowa realizacja idei „wielkiej Armenii” wymyślonej przez diasporę ormiańską w ciągu ostatnich 200 lat”.

Skok w niepodległość

Na emeryturze Alijew wytrzymał do roku 1990. Po krwawym stłumieniu przez władze radzieckie demonstracji w Baku 20 stycznia 1990, przyjechał do przedstawicielstwa Azerbejdżańskiej SRR w Moskwie i wygłosił antygorbaczowskie przemówienie. Zostało ono retransmitowane w Baku, gdzie wywołało aplauz ze strony członków antymoskiewskiego Frontu Ludowego i milionów Azerbejdżan.

Mając 67 lat, widząc upadający Związek Radziecki i rozpoczynającą się wojnę w Górskim Karabachu, Alijew rozpoczął najważniejszą rozgrywkę w swoim życiu.

W 1991 roku wystąpił z partii komunistycznej, po czym został wybrany na przewodniczącego Najwyższej Rady Nachiczewanu i wiceprzewodniczącego Rady Najwyższej Azerbejdżanu.

21 listopada 1992 r. założył Partię Nowego Azerbejdżanu, obecną partię rządzącą, a 15 czerwca 1993 r. został wybrany na przewodniczącego Rady Najwyższej Azerbejdżanu.

Parę miesięcy później, 3 października 1993 roku, wygrał wybory i został prezydentem niepodległego Azerbejdżanu.

Obejmując prezydenturę w trudnym okresie wojny w Górskim Karabachu i okupacji ziem Azerbejdżanu przez Ormian, Alijew rozpoczął prezydenturę od wzmocnienia armii, dążąc jednocześnie do dyplomatycznego zakończenia konfliktu.

W Biszkeku w dniach 4-5 maja 1994 r. podpisano protokół między Azerbejdżanem a Armenią o zawieszeniu broni i ustaniu gwałtownych starć. W następnych miesiącach polityka wewnętrzna Alijewa skupiła się na opanowaniu azerbejdżańskiej sceny politycznej i położeniu kresu zamieszkom.

Marsz do dobrobytu

Osiągnąwszy stabilność polityczną Alijew zręcznie prowadził politykę zagraniczną. Dzięki czemu Azerbejdżan uzyskał niezależność od proormiańskiej Moskwy i wzmocnił relacje z Turcją.

Mimo, że Azerbejdżan jest krajem zamieszkałym w 85 proc. przez wyznających Allaha szyitów, Alijew zadbał o to, żeby kobiety miały tam wszystkie prawa na równi z mężczyznami. Polityka wobec religii, też dzięki podejściu Alijewa była normalna. Dowodem na to jest wizyta prezydenta Azerbejdżanu w Watykanie i pielgrzymka Jana Pawła II do Baku w 2002 r.

Prezydent nie zapominał jednak o naturalnych bogactwach kraju, czyli ropie naftowej i gazie ziemnym, dzięki którym Azerbejdżan stanął gospodarczo na nogi.

Kontrakt Stulecia, podpisany w 1994 roku z 11 firmami z siedmiu krajów, zgromadził czołowych światowych gigantów energetycznych w azerbejdżańskim sektorze Morza Kaspijskiego. Do kraju rozpoczął się napływ inwestycji, zrealizowano ogromne projekty energetyczne, pozyskano niezbędne środki na przyszły rozwój, a przede wszystkim rozpoczęto budowę uniezależniającego Europę od Rosji, rurociągu naftowego z Baku przez Tbilisi do Ceyhan w Turcji.

Pozycję Alijewa na arenie międzynarodowej wzmocnił ponowny wybór na prezydenta. W wyborach przeprowadzonych 11 października 1998 r. Hejdar Alijew wygrał zdobywając 76,1 proc głosów. Zaowocowało to coraz lepszymi stosunkami ze światem. Azerbejdżan zaczął odgrywać ważną rolę wśród grupy państw wywodzących się z kręgu kultury tureckiej, ale dbał o świetne stosunki ze Stanami Zjednoczonymi, krajami Unii Europejskiej oraz państwami do niedawna zdominowanymi przez ZSRR. Z Polską również.

Hejdar Alijew, w sierpniu 1997 roku na zaproszenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego złożył pierwszą oficjalną wizytę w Polsce. Podczas niej podpisano „Deklarację o rozwoju przyjaznych stosunków i współpracy między Republiką Azerbejdżanu a Rzeczpospolitą Polską”, a także osiem dokumentów, wzmacniających współpracę między oboma krajami. Z kolei Aleksander Kwaśniewski złożył wizytę prezydentowi Alijewowi w październiku roku 1999.

Do wyborów prezydenckich z października 2003 r. Hejdar Alijew jednak przystąpił. Niestety stan zdrowia uniemożliwił mu ich dokończenie. Prezydent wycofał się z wyścigu wyborczego wysuwając na swoje miejsce syna – Ilhama Alijewa, który wówczas wygrał prezydenturę po raz pierwszy. Niemal równo po dwóch miesiącach od elekcji syna, Hejdar Alijew zmarł w szpitalu w amerykańskim Cleveland. Został pochowany 15 grudnia w Fahri Khiaban w Baku i od tej chwili stał się dla mieszkańców Azerbejdżanu legendą i mitem założycielskim państwa – w jednym. O jego życiu powstały książki i filmy. W jednym z nich z roku 2003, noszącym tytuł – „Hejdar Alijew” , postać tytułową zagrał polski aktor Tadeusz Huk.

Od śmierci prezydenta, każdy sukces militarny, polityczny, czy ekonomiczny dedykowany jest przez Azerbejdżan jego pamięci albo traktowany jako realizacja marzeń Hejdara Alijewa.

Tomasz Borowiecki

Poprzedni

GLOBALink | 2nd part of COP15 kicks off in Canada’s Montreal

Następny

Strach