Dzień Ziemi w Palestynie różni się od tego, obchodzonego na całym świecie. Nie ma nic wspólnego z ekologią ani naszą planetą. Dzień Ziemi w Palestynie, 30 marca, upamiętnia wydarzenia roku 1976. Co się wtedy stało?
Izrael, po raz kolejny, ogłasza wywłaszczenie wielkich połaci ziemi należącej do rdzennej ludności palestyńskiej, w sumie ponad 21 tys. km kw. W przeddzień, rząd Izraela wprowadza godzinę policyjną w arabskich miastach na północy kraju. Frustracja i gniew narastają w Palestyńczykach. 30 marca 1976 r. organizują oni strajk generalny jako protest wobec polityki Izraela, który w odpowiedzi rozmieszcza tysiące funkcjonariuszy policji i wojska. Demonstracje, które organizowane są od Galilei na północy aż po Negev na południu, przerodziły się w starcia między protestującymi a Izraelskim wojskiem, które w efekcie otworzyło ogień w kierunku demonstrantów. W wyniku protestów ginie 6 Palestyńczyków, są setki rannych i wielu aresztowanych.
Palestyńczycy co rok upamiętniają tamte wydarzenia jako wyraz zaangażowania i przywiązania do prawa i własności ziemi, sadząc drzewa oliwne i organizując pokojowe demonstracje.
Prawo międzynarodowe zabrania Izraelowi, jako okupantowi, wykorzystywać zasoby naturalne okupowanych terenów, mimo to przejął on zarząd nad miejscami turystycznymi, m.in. w Dolinie Jordanu, plaże nad Morzem Martwym, nie dopuszczając Palestyńczyków do rozwoju przemysłu turystycznego na tych terenach. 53% miejsc o znaczeniu archeologicznym znajduje się na terenie C, pod całkowitą kontrolą Izraela, który uniemożliwia jakiekolwiek prace wydobywcze czy rekonstrukcyjne. Jak również, piętrzy przeszkody wobec Palestyńskich biur podróży w organizacji wycieczek do Ziemi Świętej, faworyzując Izraelskie firmy, np. doradzając turystom korzystanie z izraelskich hoteli, jakoby te na terenach palestyńskich ‘były niebezpieczne’. Skutkami tego jest nie tylko pozbawienie Palestyńczyków 75% dochodów z sektora turystyki, ale zwłaszcza zafałszowanie kultury cywilizacji i historii regionu.
Pod koniec 2016 r. na Zachodnim Brzegu było 150 osiedli Izraelskich, nielegalnych w świetle prawa międzynarodowego. Osiedla te bezpośrednio przyczyniają się do degradacji środowiska naturalnego Palestyny. Wypuszczają 40 mln m sześciennych ścieków rocznie (5 razy więcej niż Palestyńczycy) do dolin i terenów rolnych. W Dolinie Jordanu Izraelskie władze wybudowały składowisko odpadów przemysłowych, co bez wątpienia przynosi wiele szkód dla rolnictwa, bioróżnorodności terenów i zwierząt. Tylko w 2015 r. władze Izraela zniszczyły ponad 15 000 drzew palestyńskich rolników.
Palestyna, podobnie jak inne kraje arabskie, cierpi na niedostatek wody. Jednak długotrwała okupacja jedynie pogarsza sytuację. Władze Izraela kontrolują większość istniejących źródeł wody, z których pozyskuje się 750 mln m3 wody, podczas gdy Palestyńczycy mają do dyspozycji 110 mln m3 wody. Na mocy układu z Oslo, udział ten miał się zwiększyć do 200 mln m3 w 2000 r., jednak umowa nigdy nie weszła w życie.
Protesty te, o wielkim znaczenia dla Palestyńczyków, ustanowiły tradycję upamiętniania wydarzeń marca 1976 r. oraz zjednoczyły Palestyńczyków z Zachodniego Brzegu, Strefy Gazy oraz mieszkających w Izraelu, wokół wspólnej sprawy. Poza tym, te tragiczne wydarzenia przyczyniły się, w pewnym stopniu, do zwiększenia aktywności arabskich obywateli Izraela w Knesecie. Choć już w 1974 r. zasiadały tam takie partie jak: Arabska Lista Beduinów i Rolników, Zjednoczona Lista Arabska(1). W 1988 została uformowana Arabska Parta Demokratyczna, która na zmianę ze Zjednoczoną Listą Arabską i Arabskim Ruchem Odnowy zasiada w Knesecie aż do obecnej kadencji.
W 2016 r., w 40. rocznicę Dnia Ziemi, na terenach historycznej Palestyny znajdowało się 413 nielegalnych Izraelskich budowli (w tym 150 osiedli i 119 placówek). Całkowita liczba osadników na Zachodnim Brzegu to ok 600 000.
Izrael korzysta z 85 proc. terenów historycznej Palestyny mając populację na poziomie 52 proc. Palestyńczycy, stanowiąc 48 proc. populacji, mają do dyspozycji 15 proc. ziemi (dane Palestyńskiego Centralnego Biura Statystyk).
