Ustawa o szczególnych (korespondencyjnych) zasadach przeprowadzania wyborów powszechnych na Prezydenta RP zarządzonych w 2020 r., stanowi bezprecedensowy w historii wolnej Polski atak na jej demokratyczny system wyborczy, a co za tym idzie – na sam ustrój państwa.
Ustawa narusza nie tylko takie przymiotniki wyborcze jak powszechność czy równość, ale przede wszystkim tajność. Liczne, wątpliwe z punktu widzenia prawnego rozwiązania, obecne w tym akcie prawnym oraz wcześniej przyjętych przepisach w ramach tzw. tarcz rządowych, skłaniają do analiz w kontekście przepisów prawa karnego.
Warto zwrócić uwagę na art. 248 pkt. 2 kodeksu karnego. Zgodnie z jego treścią do przestępstwa zagrożonego karą pozbawienia wolności do lat 3 dochodzi również w chwili, gdy sprawca używa podstępu celem nieprawidłowego sporządzenia listy kandydujących lub głosujących, protokołów lub innych dokumentów wyborczych albo referendalnych. Zazwyczaj, mówiąc o podstępie mamy na myśli zachowania powszechnie uznawane za czyny karalne (np. oszustwa metodą „na wnuczka”). Czy jednak przepisy pozornie mające inny cel niż ten, do którego zostają w ostateczności wykorzystane, mogą stanowić podstęp? Podstęp w rozumieniu prawa karnego skłania osobę do zachowania, od którego powstrzymałaby się, gdyby znała prawdziwa sytuację lub do złożenia takiego oświadczenia woli lub wiedzy, jakiego w innych warunkach nie chciałaby złożyć . Nie da się zignorować faktu, że obecne wybory mają być organizowane de facto przez Ministra Aktywów Państwowych – jednocześnie wicepremiera oraz aktywnego polityka partii rządzącej, która wspiera urzędującego prezydenta w jego dążeniach do reelekcji – wskazuje Forum Obywatelskiego Rozwoju. To strona rządowa stoi za art. 11 ust. 1,2 i 3 specustawy COVID-19, który został wykorzystany w celu wydania wiążących poleceń, związanych z bezprawną organizacją pseudowyborów korespondencyjnych. Ostateczną treść przepisu przegłosowano w ramach tzw. Tarczy 2.0, pod pretekstem konieczności skutecznej walki z pandemią oraz jej skutkami. Jednakże uzasadnienie to nie ma pokrycia w rzeczywistej funkcji przepisu.
Czy opozycja, również popierająca swoich kandydatów w wyborach prezydenckich poparłaby te rozwiązania, wiedząc, do czego będą wykorzystane? Jest to wątpliwe. Stąd też zasadne wydaje się ponowienie kluczowego pytania – czy przepisy ustawy, uzasadniane pozornie kryzysowym położeniem państwa mogą w rzeczywistości być próbą podstępu w celu przeprowadzenia jak najkorzystniejszych dla większości rządzącej wyborów? Zbieg okoliczności związany z interesem politycznym podmiotów zaangażowanych w organizację wyborów z ich wynikiem, podważa zaufanie społeczeństwa do organów władzy publicznej, które – zgodnie z art. 7 Konstytucji RP – winny działać na podstawie i w granicach prawa.
PiS
