Znane powiedzenie pewnego niesławnego marszałka, że „śmierć jednostki to tragedia a milion zabitych to tylko statystyka” miało zapewne sugerować, że nasza wyobraźnia ma pewne ograniczenia. Policzenie sobie do miliona, gdybyśmy chcieli liczyć na głos co sekundę (od pewnego momentu byłoby trudno się w niej zmieścić, ale dajmy na to) zajęłoby nam prawie 12 dni, więc w zasadzie to się da ogarnąć. Schody zaczynają się późnej: gdybyśmy chcieli wyobrazić sobie wielkość miliarda i liczyli bez przerwy w ten sam sposób, musielibyśmy stracić na to niemal 32 lata. A bilion, czyli tysiąc miliardów, policzcie sami, sięga już daleko poza science-fiction.
Porażka wyobraźni wobec wielkich liczb sięga nawet takich potęg statystycznych, jak Stany Zjednoczone, więc nie ma co popadać w kompleksy. W tym roku tamtejsi księgowi rządowi policzyli, że w latach 1998-2016 z kont Pentagonu (amerykańskiego ministerstwa wojny) zniknęło w tajemniczych okolicznościach 21 bilionów dolarów. Są nierozliczone, po prostu rozpłynęły się w powietrzu, jak wynik naszej wyobraźni, kiedy spróbujemy sobie przedstawić, co kryje się za krótką informacją „21 bilionów”. Co do kompleksów, należałoby tych pieniędzy szukać w amerykańskim kompleksie militarno-przemysłowym, ale bezradność wyobraźni sprawiła, że realistycznie postanowiono ich po prostu nie szukać. My ludzie mamy w końcu do dyspozycji coś tak wspaniałego, jak machnięcie ręką.
Są zresztą statystyki, które wyobraźnia może z grubsza objąć. Znany dziennikarz śledczy i publicysta David DeGraw dokopał się do dokumentów CIA, z których wynika, że skuteczność amerykańskich bombardowań dronowych wynosi dwa procent. Taka jest proporcja zabitych przez bombę osób, w które ta bomba celowała. Małe liczby też potrafią zrobić wrażenie. Dla otrzeźwienia zwróćmy więc chłodno uwagę, że 98 proc. ofiar to ci, którzy byli po prostu w pobliżu eksplozji. Część to powiedzmy znajomi królika, a reszta to starcy, kobiety, dzieci, przechodnie. Wielu z nich zostaje rozerwanych na sto kawałków. To się nazywa uderzenie chirurgiczne. Wyobraźmy sobie wizytę u lekarza, który w 98 wypadkach na sto zamiast wycisnąć pryszcza na czole, odcina nam głowę piłą ogrodową.
W każdym razie, statystycznie, rozrywanie niewinnych na sto kawałków Amerykanie praktykują równo co 12 min. Kiedy tu sobie patrzymy w ekran, musiałoby coś się zdarzyć, żeby chciało nam się odwracać głowę równo co 12 minut, i tak przez resztę dnia i nocy. Na szczęście mamy do czynienia wyłącznie ze statystyką. US Army zrzuca 121 ciężkich bomb na dobę w różnych krajach, choć oficjalnie nie prowadzi w nich wojny, to daje te 12 minut. Tak jest za Trumpa. Wszyscy pamiętamy głupkowatego George’a Busha, ale to był dzieciak, jego wojskowi zrzucili raptem 70 tys. bomb na pięć krajów. Obama, ze swoim czarującym uśmiechem artysty, wyprzedził poprzednika o 30 tys. bomb i dwa kraje. Dzięki temu dołączył do ścisłego grona tych laureatów Pokojowej Nagrody Nobla, którzy zabili mnóstwo ludzi, tj. do Henry’ego Kissingera.
Wśród ostatnich trzech przywódców imperium amerykańskiego rekordzistą jest Trump, jeśli przyjąć, że kontroluje Pentagon. Pierwszy rok jego kadencji to nieco ponad 44 tys. eksplodujących ładunków, owe 121 na dobę. Aż pilotom i operatorom dżojstików zaczęło brakować bomb. Wyobraźmy sobie teraz brak bomb. W tak małą liczbę – domniemane zero – trudno nam uwierzyć. A świat bez bomb? Myślimy, że mogłyby uwierzyć weń najwyżej dzieci, jeśli nie zostaną rozerwane na sto kawałków. Nie marzymy już o tym, bo u nas bomby nie spadają, są poza wyobraźnią, chyba, że na ładnych filmach. Od ostatniego bombardowania w Polsce minęły niepojęte dwa miliardy sekund i jeszcze trochę.
