Była aktorką wybitnie utalentowaną, miała w sobie to „coś”, naturalne aktorstwo, kapitalną zdolność przeistaczania się w krańcowo odmienne typy charakterologiczne. Choć nie tak sławna jak Irena Kwiatkowska czy Barbara Krafftówna, była jednak aktorką o podobnej skali talentu, o niezwykle bogatej, ruchliwej, koronkowej ekspresji i charakterystycznym, jakby dziecięcym głosie.
I podobnie jak one, zdolna była do grania ról od dramatycznych, przez charakterystyczne, po komediowe.
Na scenie zadebiutowała w Szczecinie, ale większość swojego życia zawodowego, ponad cztery dekady, spędziła w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Zagrała tu m.in. Ewę w „Pan Puntilla i jego sługa Matti” Bertolta Brechta, Selimę w „Turandot” Carlo Gozziego, Mary Warren w „Czarownicach z Salem” Artura Millera, Amelkę w „W małym dworku” Witkacego, Reę w „Romulusie Wielkim” i Judytę w „Anabaptystach” Friedricha Dürrematta, Porcję w „Juliuszu Cezarze” Williama Szekspira, Eumenię w „Elektrze” Jeana Giraudoux, Arsenę w „Mizantropie” i Guzmana w „Don Juanie” Moliera, Markizę w „Operetce” Witolda Gombrowicza.
Wzięła udział, w jednej z dwóch głównych ról (obok Jana Kobuszewskiego) w pierwszym polskim serialu telewizyjnym „Barbara i Jan” (1964), w „Ludziach z pociągu” Kazimierza Kutza, „Walecie pikowym” Tadeusza Chmielewskiego, „Nocach i dniach” Jerzego Antczaka, „Brunecie wieczorową porą” i „Misiu” Stanisława Barei („Wyngiel przywieźli, wyngiel…”), „Dniu świra” i „Wszyscy jesteśmy Chrystusami” Marka Koterskiego.
