„Warszawa-mały Paryż” – prof. Ignacy Mościcki; „Warszawa – zbiorowy żołnierz” – marsz. Józef Piłsudski; „Warszawa – najwspanialsza barykada wolności jaką znają dzieje” – Władysław Raczkiewicz; „Są jednak w Polsce miejsca i symbole, wobec których godność wymaga pełnego szacunku milczenia”– gen. Wojciech Jaruzelski
Piękne porównanie naszej Stolicy do tej zachodniej metropolii, przedwojennego prezydenta RP jawi się należnym ukłonem dla jej materialnych i kulturowych zasobów, np. budowli, rzeźb, malarstwa, dzieł literatury, pomników (pierwszy w Polsce króla Zygmunta). W Paryżu przy liczącym 20 tys. żołnierzy garnizonie niemieckim też wybuchło powstanie, wszczęte 19 sierpnia przez ruch oporu, wsparty dywizją pancerną armii Wolnych Francuzów. Przy niewielkich stratach materialnych i ludzkich zostało wyzwolone 25 sierpnia, choć sprzymierzeni początkowo nie zamierzali zdobywać miasta. Dlaczego tak nie stało się w Warszawie? W imię jakich-logicznie narodowych i politycznie racjonalnych idei i wizji, rząd londyński, dowództwo AK wystawiło Miasto na mordowanie przez 63 dni?
Pytań jest wiele i odpowiedzi – mniej czy bardziej realnych także wiele. Jedną ze znamiennych prezentuje prof. Jan Ciechanowski: „Masakra Warszawy była owocem zupełnie nietrafnej oceny sytuacji pod względem politycznym i geostrategicznym. Nałożyły się na to ambicje jednego człowieka, Okulickiego. Powstanie nie musiało i nie powinno dojść do skutku”. Wspomniany gen. Tadeusz Okulicki, podczas jednej z narad przed wybuchem powstania miał powiedzieć „Podejmujemy w sercu Polski walkę z taką mocą, by wstrząsnęła opinią świata. Krew będzie się lała potokami, a mury będą się walić w gruzy. I taka walka sprawi, że opinia świata wymusi na rządach przekreślenie decyzji teherańskiej, a Rzeczypospolita ocaleje” (Jan Ciechanowski, „Kulisy genezy Powstania Warszawskiego”, Londyn 1978). Co i jak spełniło się – Państwo wiecie. „Opinia świata” – „wstrząśnięta” była, ale swoimi sprawami, jakich II wojna światowa dostarczyła ponad miarę, krajom Europy szczególnie. Czy tego do sierpnia 1944 r. nie wiedział rząd londyński i Dowództwo AK w Kraju, z bólem i sarkazmem można pytać. Natomiast Paweł Jasienica w 1948 r. pisał: „Dziś wiemy: nie wolno dać się unieść patosowi historii. Nie wolno bytu narodu stawiać na jedną kartę. Nie wolno porywać się do walki zbrojnej za wszelką cenę. Boleśnie zapłaciliśmy za tę naukę.” Rok później oceniał: „Powstanie było wymierzone militarnie przeciw Niemcom, politycznie przeciw Sowietom, demonstracyjnie przeciw Anglosasom, a faktycznie przeciw Polsce” („Wrzesień i sierpień”, Tygodnik Powszechny nr19 z 1949 r.)
Do tego cztery takie wypowiedzi Czytelników Trybuny sprzed kilkunastu laty:
1. We wrocławskim Okręgowym Klubie Oficerskim odbyła się konferencja naukowa na temat 60. rocznicy Powstania Warszawskiego, zorganizowana pod przewodnictwem gen. rez. Zdzisława Rozbickiego. Przybył na nią jako gość honorowy gen. Wojciech Jaruzelski. Lokalna telewizja zaprezentowała – z tej okazji (!) – liczne migawki ze stanu wojennego, wraz z informacją, że pełną odpowiedzialność ponosi za to gen. Jaruzelski. Po pierwsze – Generał nigdy od odpowiedzialności się nie uchylał; po drugie – oprócz umiejętności manipulacji, dobrze byłoby mieć trochę wiedzy, nie wspomnę o przyzwoitości (Czesław Świątecki, Wrocław,4.10.04)
2. „Ludzie, których ojcowie brali udział w powstaniu i którzy je dziś adorują nie uwierzą mi, że kiedy w drugim dniu powstania w mundurze z podchorążackimi odznakami przechodziłem przez piwnice, to bardzo bałem się nie bomb, ale ludności cywilnej, zgromadzonych tam matek z ginącymi dziećmi. Nikt nie pamięta, że obok entuzjazmu była także rozpacz i niechęć do nas. Przecież w powstaniu zginęła ogromna liczba cywili, którym powstanie, ten „zryw” zgotował ogrom klęski, nieszczęścia, rozpaczy (..) Dzielni panowie, obnoszący się dziś z obrzędowym patriotyzmem, wpuszczeni w mundurze AK-owskim do piwnicy zostaliby rozszarpani przez rozpaczające kobiety, którym umierały dzieci. O tym oni ani nie wiedzą, ani w to nie uwierzą, bo tak jest ukształtowana ich mentalność, tzw. patriotyczna, która z prawdziwym patriotyzmem ma niewiele wspólnego, jest obrzędowa, kultowa i ksenofobiczna” (…) Powstanie Warszawskie doprowadziło do zniszczenia wielkiego miasta, ale nie spowodowało zniszczenia złudzeń, bo tego zniszczyć się nie da (…) Gdy od czasu do czasu trafiam na cmentarz powstańczy, to widzę to wspaniałe pokolenie zakopane przez Historię, na którą złożyły się i winy, i błędy, i nieszczęścia” (Roman Bratny, „Kolumbowie raz jeszcze”, „T” z 2.08.06).
3. Dlaczego nikt uczciwie nie powie, że wybuch był zbrodnią, która doprowadziła do śmierci 200 tys. mieszkańców Stolicy i poległych powstańców? Warszawa niegdyś nazywana Paryżem Wschodu, obróciła się w gruzowisko, a ulice spłynęły krwią. Czy o taką Polskę walczyli powstańcy 1944 r.? (Grzegorz Czapliński, e-mail, 1.08.07)
4. Monopol AK na Powstanie Warszawskie. Tak, w 100 procenstach za wywołanie i tragiczną klęskę odpowiada AK. Bohaterska walka w beznadziejnej sytuacji to wiekopomne dzieło żołnierzy AK, AL, oddziałów PPS i żołnierzy LWP z 1 Armii WP oraz ludności cywilnej Warszawy (Tomasz Borowicz, Biskupice, 2.08.07)
5. „Powstanie…od lat dzieli Polaków i to nie według kryteriów politycznych, ale głównie poprzez udział emocji w ocenie historii”. Redaktor Andrzej Ziemski sierpień br.,
Tragiczny „plon” Powstania
Podczas Powstania zginęło ok. 200 tys. osób (inne dane że ok. 150-180 tys.), w tym aż 33 tys. dzieci. Oznacza, że co 6-7 osoba poległa lub zginęła jako ofiara egzekucji. Po Powstaniu, do niemieckiej niewoli trafiło ok. 2,5 tys. dziewcząt i ok.1,1 tys. chłopców w wieku 11-18 lat. Na Woli (5-7 sierpnia) i Ochocie (4-25 sierpnia) zamordowano łącznie ok. 50-60 tys. osób; po zamordowanych zebrano ok. 12 ton popiołów ludzkich, złożonych przy ul. Wolskiej 174/176 w 1946 r. Poległo ok. 18 tys. powstańców, ok. 20 tys. było rannych. Dziennie podczas Powstania ginęło statystycznie prawie 3,5 tys. ludzi – trzy razy więcej niż podczas hitlerowskiego oblężenia Leningradu (1941-1943). Z domów wypędzono ok. 650 tys. warszawiaków, z których ok. 55 tys. deportowano do obozów koncentracyjnych, wróciło ok. połowy; ok. 165 tys. wywieziono do Rzeszy na roboty. Ocalało ok. 550 tys. Warszawa, która przed wojną liczyła 1 mln. 310 tys. mieszkańców, straciła łącznie ok. 800 tys. Dopiero 25 lat po wojnie, w 1970 r. osiągnęła tamtą liczebność. Jak obliczono, gruzy po zniszczeniach liczyły ok. 20 mln.m3. Czy Czytelnicy mają wątpliwości, że wówczas, ale i lata wcześniej, np. powstania – była Warszawa „zbiorowym żołnierzem”, wg Marszałka? Warto zadumać się także 75 lat później – nad wnioskami z tej „najwspanialszej barykady wolności”, gdzie „Krew lała się potokami, a mury waliły się w gruzy”.
Na przyczółkach: Czerniaków, Powiśle i Żoliborz wspólne walki Powstańców i żołnierzy 1 AWP trwały 8 dni, tj.16-24 września okupione ofiarą 4892 poległych, rannych i zaginionych żołnierzy (od kilku lat podawane są niższe straty, np. 3764 żołnierzy). „Rodzina Kościuszkowców” środowiska kombatanckie, przedstawiciele SLD, PPS i Lewicy z udziałem kandydatów do Sejmu i Senatu, min. Moniki Jaruzelskiej, której Ojciec – wówczas chorąży – tu walczył i Katarzyny Piekarskiej. Szkoda, że pilne sprawy zatrzymały Piotra Gadzinowskiego i Andrzeja Rozenka, nie pozwalając im przy Pomniku Kościuszkowca na Pradze 16 września, oddać hołdu bohaterom, wraz z władzami dzielnicy. Hołd kościuszkowcom spoczywającym na miejscowym cmentarzu oddali mieszkańcy i władze Rembertowa.
Wszystkich Czytelników, którzy są zainteresowani tą tematyką zachęcam do czytania Przeglądu, np. nr 37 z 9-15.9.2019 oraz z lat poprzednich z tego okresu.
Niemcy zestrzelili 35 lotniczych załóg polskich, brytyjskich, południowoafrykańskich, kanadyjskich.
Straty niemieckie: 1570 żołnierzy zabitych, 9044 rannych, 100-200 zabitych cywili.
Prezydent USA, Franklin Delano Roosvelt, po upadku Powstania Warszawskiego m.in. pisał do Stalina – „Mam nadzieję, że nie muszę zapewniać Pana, iż Stany Zjednoczone nigdy nie poprą żadnego tymczasowego rządu w Polsce, sprzecznego z Pana interesami” (list w książce Ludwika Stommy „Polskie złudzenia narodowe”).
Upamiętnienie Powstania
Pierwszy pomnik na Powązkach – Gloria Victis, (zwieńczony orłem bez korony) – już w 1946 r. wybudowany, a przebudowany pod koniec lat 60. Jest wyrazem hołdu ekipy Właadysława Gomułki, złożonym poległym powstańcom. Jednym z ostatnich – 63-metrowy maszt z łopocącą flagą, na rondzie „Radosława”. W PRL wydano ok. 3,5 tys. książek (w wielotysięcznych nakładach) i artykułów poświęconych Powstaniu. Wiele z nich należy do kanonu, np. pozycje Jerzego Kirchmajera, szefa sztabu Okręgu AK Warszawa, Lesława Bartelskiego, powstańca, żołnierza AK i prof. Jana Ciechanowskiego, Romana Bratnego. Wtedy powstały najważniejsze filmy o powstaniu: „Kanał”, pierwszy powojenny film 1956, „Eroica” reż. Andrzej Munk., „Godzina W” Janusza Morgensterna oraz „Warszawskie dzieci” – pieśń Ryszarda Dobrowolskiego. Wybudowano kilkaset pomników, np. „Małego powstańca” na Starym Mieście, autor Jerzy Jarnuszkiewicz i tablic pamiątkowych. Wielu powstańców awansowano, np. „Radosław” gen. Jan Mazurkiewicz; odznaczano orderami, w tym Virtuti Militari.
Krakowska homilia
Metropolita krakowski abp Marek Jędraszewski, 1 sierpnia 2019 r. podczas Mszy św. wygłasza homilię, by upamiętnić duchową nauką 75 rocznicę Powstania Warszawskiego. Po wspomnieniu jego historii – jak podaje Wirtualna Polska, nawiązał do współczesności. Medialną, publiczną sensacją stały się słowa, myśli: „Z powstańczych mogił narodziła się wolna Polska, choć na jej narodzenie trzeba było czekać bardzo długo. Czerwona zaraza już po naszej ziemi całe szczęście nie chodzi, co wcale nie znaczy, że nie ma nowej, która chce opanować nasze dusze, serca i umysły. Nie marksistowska, bolszewicka, ale zrodzona z tego samego ducha, neomarksistowska. Nie czerwona, ale tęczowa”. Różni fachowcy, po blisko dwóch miesiącach szacują, że może nawet kilka milionów Polaków „ogarnęły dreszcze” po tych słowach, „przeszły ciarki po plecach”. Zrozumieli je jako porażającą pogardę wobec ludzi starających się rozumieć i realizować decyzje władzy – „czerwonej zarazy”, 45 lat PRL (1944-1989). Można je sytuować na dwóch wielkich wymiarach – materialnym i ludzkim.
Wymiar materialny
Metropolita nie miał na myśli odbudowy spalonych miast i wsi, przekształcania Polski z kraju rolniczego w przemysłowy, lata 1944-1970. Warto – szczególnie biskupom i księżom – przypomnieć („Trybuna”, „czerwona gazeta”, tytułem i treścią jest czytana przez duchownych, świadczą różne sygnały). Decyzję o odbudowie Warszawy podejmowali „czerwoni” władze PKWN. Taka ciekawostka. Bezmiar zniszczeń zabudowy Stolicy wydawał się w 1945 r. z fizycznego, materialnego punktu widzenia nie do udźwignięcia.
Bolesław Bierut wysunął pomysł by stolicę Polski przenieść do Łodzi, która nie była zniszczona podczas wojny. Stanowczo zaprotestował Rząd Tymczasowy (urzędował w budynkach PKP Warszawa Wileńska na Pradze). Jego premier Edward Osóbka-Morawski zwrócił się do Stalina, tak!, o pomoc w przekonaniu, by jednak Warszawa została stolicą Polski. Decyzja Stalina: Warszawa będzie odbudowana jako Stolica (proszę oczu nie przecierać ze zdumienia, tylko sprawdzić w archiwalnych dokumentach. Raz jeszcze przeczytać „list” Roosevelta do Stalina). Czy ktoś zna dokument, w którym byłoby zabronione odbudowywanie Kościołów, świadomie burzonych przez noszących na żołnierskich pasach wezwanie „Gott mit uns”– „Bóg jest z nami”? Może Państwo znają dokument nakazujący odbudowę cerkwi Aleksandra Newskiego, zniszczonej decyzją Piłsudskiego? Niech Państwo sięgną do warszawskich przewodników, a ciekawostki z nią związane otworzą nie jednemu oczy! Pytam więc – co zrobić z Kościołami, które odbudowywane były na mocy decyzji „czerwonej zarazy”? Nie tylko były decyzje ale i „ruski” sprzęt, samochody (wśród nich Studebackery USA), materiały itp. A może należałoby zburzyć np. Kościół Św. Krzyża lub Katedrę Polową WP przy ul Długiej (dawna cerkiew), dowolnie inny, są zdjęcia ruin nie tylko z Warszawy, by teraz odbudować je pod kierunkiem tego Metropolity – rękami biskupów, księży i wiernych uznających nienawiść i pogardę do innych, kolejny raz „udomowioną” krakowską homilią. By była jasność – nie jest moim zamiarem obraza, upokorzenie. Tylko drastyczne zwrócenie uwagi na odpowiedzialność za słowa – te też ranią i zabijają, podobnie jak gruzy z Kościołów burzonych barbarzyńską ręką – od godz.4.40. 1 Września 1939 w Wieluniu, do 17 stycznia 1945 w Warszawie.
A może wszystkie warszawskie Kościoły należałoby odkazić specjalnym preparatem dobrej marki z USA, by z nich usunąć nie tylko „czerwone” odium z kamiennych, ceglanych murów ale i wypędzić „ducha marksistowskiego, bolszewickiego” – jak nauczał Arcybiskup. Czy na tym należy poprzestać – ktoś przewrotnie zapyta? Może odkazić w Polsce wszystkie Kościoły odbudowane i zbudowane za PRL w latach 1944-1989. Że „czerwona zaraza …już nie chodzi”, nie ma po niej śladów, pozostałości – upewnić się „na wszelki wypadek” warto! To przypomniało mi rozmowę z gen. Wojciechem Jaruzelskim, gdy zapytał czy wiem jak był przezywany, jaki miał „przydomek” w niektórych kręgach partyjnych. Rzeczywiście nie wiedziałem, co Generał przyjął, że przez grzeczność nie powiem i oznajmił z uśmiechem na twarzy – „kościelny”. Nie był pewien liczby wybudowanych Kościołów w latach 80., ok.2,5-3 tys., przy brakach i reglamentacji materiałów budowlanych. Proszę, niech Czytelnicy sięgną pamięcią lub zapytają osoby, które pamiętają tamten czas, ile złorzeczeń, wprost przekleństw padało pod adresem władzy, Partii – od ludzi, którzy chcieli budować domy, poprawiać warunki życia, ale tłumaczono im, że trzeba też uwzględniać potrzeby Kościoła.
Wymiar ludzki
Podczas Powstania ginęli powstańcy i mieszkańcy Warszawy oraz żołnierze 1 Armii Wojska Polskiego idący im przez Wisłę z pomocą, o innych niż Kościół aprobuje orientacjach i przekonaniach, mówiąc językiem Arcybiskupa-„czerwona zaraza”. Pytam-to dobrze czy źle, że nieśli pomoc? Wśród odbudowujących Warszawę i inne miasta byli młodzi mieszkańcy zabiedzonych wiosek i małych miasteczek, wykonywali decyzje„czerwonej zarazy”, władzy. To dobrze, czy źle, że mocą „takich decyzji” odbudowywano kraj, także i Kościoły. Jeśli ktoś z Czytelników Trybuny o poglądach „tylko kościelnych” (dobrze, że Państwo czytają) w tym miejscu chce mnie skarcić za te pytania i wywody – nie przyjmuję! Dlaczego? Bo Arcybiskup dał ku temu powody, skłonił do refleksji – podkreślę – do krytycznej refleksji wypowiedzianych słów. Sobór Watykański II naucza i uznaje, by wierni nie tylko słuchali głosu księży ale także myśleli o tym co do nich mówią. Papież Jan Paweł II, nasz narodowy święty, m.in. nauczał i pytał – Jakże człowiek może miłować Boga, którego nie widzi, jeśli nie miłuje brata, którego widzi? Brata, pod tym samym dachem, przy tym samym warsztacie pracy, na tej samej ziemi ojczystej… Pytam – jak Państwa zdaniem należy rozumieć papieskie słowo „brat” w kontekście „czerwonej zarazy”? A słowa Chrystusa – zaprawdę powiadam wam: wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, mnieście uczynili. Czy Państwo dostrzegacie tu choć jedno słowo, wskazujące na odrzucenie ludzi „innej orientacji”? Słowa o „czerwonej i tęczowej zarazie” nie powinny paść 1 Sierpnia. Są obrazą ludzkiego cierpienia i poświęcenia, kilku milionów trzeźwo myślących Polaków! Dla jeszcze wątpiących mam sugestię. Niech zgłoszą się do zarządu wodociągów i kanalizacji w Warszawie o zgodę na przejście przez wybrany odcinek kanalizacji (jakim szli Powstańcy – są oznakowane), dziś – jak 75 lat temu – pełne fekaliów, smrodu i szczurów. Może to skłoni do „ludzkiego myślenia”, do ważenia słów potępienia. Jak długo jeszcze można jątrzyć, dzielić Polaków na „czerwonym” tle? Stąd jedną z najbliższych publikacji będą relacje Jana Pawła II z władzą, ludźmi „czerwonej zarazy”.
Słuchając i oglądając transmisję TVP z uroczystości na Powązkach, naiwnie liczyłem, że prowadzący uroczystość – za wiedzą najwyższych władz państwowych – wezwie wszystkich na Cmentarzu do upamiętnienia szczególnego momentu godz.17-ej oddaniem hołdu poległym zmarłym warszawiakom i tym, którzy przeżyli tę hekatombę cierpienia i jeszcze żyją – w milczeniu, na klęczkach. Są – cytowałem na wstępie Generała – „w Polsce miejsca i symbole, wobec których godność wymaga pełnego szacunku milczenia”, tu właśnie na klęczkach. Że prowadzący duchowną część uroczystości, zwróci się o przekazanie „znaku pokoju”. Nie tylko „sobie”, obecnym na tej Nekropolii, też innym, poza granicami Polski. Tym bardziej, że znane były pełne pokory i szacunku dwa wystąpienie prezydenta Niemiec – po polsku mówił w Wieluniu – „Chylę czoła przed ofiarami niemieckiej tyranii i proszę o wybaczenie”. Ci „inni”, to dla przykładu kpt. Wim Hosenfeld, noszący na oficerskim pasie zapis „Gott mit uns” – „Bóg jest z nami”. Na motywach życia Władysława Szpilmana, ) reż. Roman Polański oparł film „Pianista”, proszę sobie przypomnieć! To kompozytor ponad 500 piosenek, którego rodzice, dwie siostry i brat zginęli w Treblince – w getcie grał na pianinie w kawiarniach Nowoczesna i Sztuka.(zmarł 6 lipca 2000 r.). Niemcem, który dostarczał mu żywność był kpt. Wim Hosenfeld, wiedział, że jest Żydem. Oficer ten trafił do radzieckiej niewoli, zmarł w obozie. Szukał go uratowany Szpilman, nie zdążył. I drugi przykład. Wśród tych „innych” był przypadek, który zapamiętała wtedy 7-letnia Elżbieta Jakubowska(obecne nazwisko Kulińska, znam osoby z tej dosłownie szlachetnej rodziny) – opis ze strony internetowej Muzeum Powstania. „Nad Starym i Nowym Miastem zaczęły unosić się kłęby dymów. Buchnęły płomienie. Stłoczeni na Wybrzeżu ludzie patrzyli na płonącą Starówkę. Mama zaczęła głośno płakać. Babcia też. Przy nas stał młody żołnierz w niemieckim mundurze. Popatrzył na mamę i powiedział łamanym, polsko – rosyjskim językiem. „Nie płacz matka. Tu świeżyj wozduch … a tam wsio goreje. Nie płacz matka”. Zapamiętałam ten świeżyj wozduch i pamiętam do dziś. Mama mi to przetłumaczyła. Znała język rosyjski”.
Wymiar kościelno-polityczny
Sens, istota myśli Arcybiskupa – oznacza ostrzeżenie, wręcz alarm. Przecież nie odnosi się tylko i wyłącznie do Lewicy – SLD, PPS, Lewicy, jako ugrupowania wyborczego! Odnosi się do innych organizacji, nurtów i środowisk uważających się za lewicowe. Czy będzie błędem rozumienie pod pojęciem „neomarksista” człowieka, który nie należy do żadnej partii politycznej, ale ma poglądy zbliżone do Lewicy? Przecież tacy są także w partii sprawującej władzę, w opozycji parlamentarnej. Arcybiskup do „neomarksistów” kwalifikuje mających inne poglądy niż głosi Kościół, a sojusz „tronu i ołtarza” uważają za wielce szkodliwy dla państwa XXI wieku. Czy nie jest to „inteligentnie ukryta” zapowiedź dalszego wprowadzania wyznaniowej polityki wewnętrznej, choćby w zakresie wychowania w szkole, kształcenia na uczelniach, w administracji, działalności sądownictwa. Chyba jest nad czym pomyśleć przed wyborami parlamentarnymi – już za 2 tygodnie. „Trybuna” z 19 września opublikowała program wyborczy Lewicy, warto go poznać, wybrać posłów i senatorów, którzy będą go realizować.
Co może znaczyć pojęcie „czerwona zaraza już po naszej ziemi całe szczęście nie chodzi”. To subtelna figura myślowa Arcybiskupa. Zastanówcie się Czytelnicy, czy błędem jest rozumienie tu członków b. PZPR, którzy „nie chodzą”, czyli nie sprawują państwowych urzędów. Chyba, że we właściwym czasie „oczyszczeni”, dziś są „po słusznej stronie partyjno-politycznej mocy”, znani z mediów, przynajmniej niektórzy.
Byli członkowie PZPR, to jeszcze kilka milionów emerytów z rodzinami, wśród nich wojskowych, służb mundurowych, urzędników różnych ogniw administracji, posłów, nauczycieli, lekarzy, itp. Przy okazji święta Wojska Polskiego w Katowicach, Prezydent RP dementował krążące obawy o obniżeniu im emerytur i degradacji – miałyby objąć ok. 180-200 tys. „mundurowych” (w środowiskach emeryckich mówią o ukaraniu obniżkami osób pełniących różne funkcje partyjne). Owocem jest środowiskowa czujność i przypomnienie podobnej „operacji” sprzed 3 lat. Objęła ponad 40 tys. funkcjonariuszy MSW. Na forum UE upomnieli się o nich europosłowie – prof. Krystyna Łybacka, Bogusław Liberadzki, Janusz Zemke i b. szef MSW Henryk Majewski – głębokie wyrazy uszanowania i poważania! Podczas przesłuchania w Komisji UE wskazywali ustawowe łamanie elementarnych zasad prawa.
Obecny tam Andrzej Rozenek i kilku poszkodowanych tą haniebną ustawą mówiło o bezduszności ludzi władzy, stawiających chorych emerytów, z nadwyrężonym w służbie zdrowiem, wdów i sierot na granicy nędzy i utraty życia z braku środków na drogie leki. Episkopat wyrozumiale milczał, gdy ta sprawa była wcześniej nagłaśniana(tylko Biskup Polowy WP i kapelani swoiście ich bronili) Kto zwróci im zabrane fundusze, skoro Arcybiskup uznał, że „czerwona zaraza…już nie chodzi”? Sędzia Marek Przysucha z Sądu Okręgowego w Częstochowie nakazał zwrot świadczeń b. funkcjonariuszowi wydziału dochodzeniowo-śledczego MO, miał obniżone do niecałe 900 zł. Sędzia podważył prawomocność ustawy – słowa wdzięczności, Przegląd nr 37 z 2019.
Andrzej Rozenek, kandydat SLD na posła z Warszawy – zapamiętajmy, wiele razy zapowiadał, zgłoszenie w Sejmie zmiany tej ustawy, przyjętej przy braku Lewicy w obecnym Sejmie Skomentował to prof. Jacek Raciborski – „Jeżeli setki tysięcy emerytów dawnego aparatu władzy, zwłaszcza ze struktur siłowych, nie głosują na SLD, a tak było w roku 2015, to uważam ich za idiotów. Teraz część się nawróciła… Ale w pewnym momencie odpłynęła w stronę PiS. Bo SLD, cokolwiek by nie mówić złego o tej partii, konsekwentnie broni pewnego dorobku PRL, idei ciągłości państwa i ciągłości jego zobowiązań. Dowartościowuje też indywidualne biografie. Choćby ten ostatni wzgląd powinien trzymać ich przy Sojuszu” – Przegląd nr 52 z 2018. Sądzę, że tej jakże dosadnie boleśnie pouczającej dla emerytów przestrogi – nie zapomną przy urnach w 2019 r.
Na zakończenie
Od pewnego czasu, po uformowaniu się lewicowego bloku na wybory parlamentarne, zaczęły pojawiać się „środowiskowe słuchy” o potrzebie jej uwiarygodnienia się. Dociekając sensu zauważyłem, że nie są to „słowa rzucane na wiatr”, ale oczekiwania mające różne podłoża – dwa są istotne. Pierwsze-historyczne, nawiązujące do głębokiej przeszłości (błędy i „pozostałości” po PZPR) oraz do błędów SLD w III RP (nie rozwijam). I drugie – wydaje się racjonale. Tu istota polega na osobistej wiarygodności posłów, tzw. transfery partyjne oraz możliwości realizacji zapowiadanego programu wyborczego, to echo sprzed lat-„SLD wolno mniej”, stąd oczekiwanie rzetelności i odpowiedzialności. Fakt, obietnice wyborcze, bazujące na „dawaniu pieniędzy” stały się nad wyraz modne, m.in. w takiej tezie – „kradną, ale przecież dzielą się z nami”. Wyborcy-emeryci stawiali pytania – czy Lewica zgłosi zapowiadaną ustawę – pisałem wyżej, (jest w programie ogłoszonym 19 września) i przeciwstawi się pogłoskom o „dekomunizacji”, opartej na degradacji służb mundurowych i obniżeniu emerytur ludziom „czerwonej zarazy”. Widocznie nagłośniona obietnica Prezydenta RP nie uspokoiła. Bo rządzący na pokrycie obietnic muszą znaleźć fundusze. Do tego-jak słyszę z sarkazmem – biskupi martwią się tylko o życie nienarodzonych, to łatwe, nic nie kosztuje. Zaś życie starych – tych „nie ma”, zdaniem Metropolity „czerwona zaraza…nie chodzi”. Właśnie emeryci tu doszukują się milczącej zgody Episkopatu na „finansową rozprawę”, wspartą medialnymi sensacjami i półprawdami z życiorysów dawnych działaczy PZPR
Czy można temu zapobiec teraz, we wrześniu-październiku 2019. Sugestie skupiały się na pewnej formie gwarancji zaufania i odpowiedzialności. Jak to u nas Polaków bywa – wskazywano palcem na kandydatów SLD, PPS, Lewicy do parlamentu. By na spotkaniach wyborczych, gdy mówią o programach deklarowali, iż w połowie kadencji (po 2 latach), poddadzą się osądowi wyborców, zarówno etyczno-moralnemu jak i merytorycznemu ze sprawowania mandatu. Zaś w przypadku negatywnej oceny-dobrowolnie oddadzą mandat. Zdaniem wielu, to dwustronne zobowiązanie: „my ciebie wybierzemy, ty będziesz wobec nas uczciwy”. Ten swoisty „zakład”, inaczej „umowa moralna” daje szanse wejścia Lewicy do Sejmu, z możliwie dużą liczbą mandatów. Fakt, tego jeszcze w historii naszych wyborów nie było. Eksperyment ten wymaga rozwagi, z szansą powodzenia. Sądzę, że te i podobne głosy, sugestie i myśli Kierownictwu bloku Lewicy są znane. Wielu rozmówców – wyborców liczy, iż przed 13 października usłyszą czytelne deklaracje.
