Korzenie na ogół są niewidoczne, również często niedostrzegane w życiu społeczno-politycznym, co prowadzi do wyrażania błędnych bądź tylko częściowo słusznych opinii.
Tragiczna śmierć prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza wywołała na licznych manifestacjach w całym kraju powszechny sprzeciw wobec narastającej w Polsce fali pogardy, nienawiści i przemocy. W wielu enuncjacjach medialnych różni politycy, dziennikarze i inne publiczne postaci wyrażały nie tylko żal po stracie tej wybitnej Osobistości ale i podejmowały próby odpowiedzi na pytanie : Jak i dlaczego mogło dojść do tego porażającego czynu ? Mówiono i pisano także, że ten cios w serce Prezydenta stanowi kolejny atak na podstawowe demokratyczne wartości; godzi także w czerwone serduszko Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, które stało się emanacją tego dobra, które jeszcze w Polakach zostało. Wiceszef „Gazety Wyborczej” Jarosław Kurski napisał: „Nazwijmy rzeczy po imieniu…w Gdańsku doszło do politycznej zbrodni, do wyrachowanej i zaplanowanej próby zabójstwa polityka wybranego w powszechnych wyborach, polityka o niedawno odnowionym wielkim demokratycznym i politycznym mandacie”.
„Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę”,
bo żadne ekstremalne zachowania bądź drastyczne czyny nie rodzą się same z siebie, a wyrastają na określonym politycznym, społecznym czy religijnym podłożu; przyjmują wybrane wzory i oceny oraz dokonują się za poparciem, bądź przyzwoleniem, pewnych środowisk. I trwają w najlepsze tak długo, aż protest społeczny wymusi na władzy – bądź gdy sama to uczyni – podjęcie skutecznych, także prewencyjnych działań.
Śmierć prezydenta
Adamowicza w naturalny sposób przywodzi na myśl równie tragiczne wydarzenie sprzed lat dziewięćdziesięciu siedmiu, gdy zamordowany został pierwszy prezydent odrodzonej Polski Gabriel Narutowicz. Działo się to w okolicznościach bardzo zbliżonych do współczesnej atmosfery politycznej, i choć w tamtym czasie nie było telewizji, Internetu ani hajtu, to wywołana przez prawicę i endecję fala oszczerczych, napastliwych artykułów i licznych demonstracji wystarczyła, aby znalazł się ten, który pociągnie za cyngiel.
Ale mylą się ci, którzy sądzą, że Eligiusz Niewiadomski – morderca Narutowicza – zasługuje na wieczne potępienie, bowiem portal „Wolna Polska” wspomina go nadal ciepło w sporym materiale zatytułowanym: „Dla was zbrodniarz, dla nas bohater.” Ale to nie wszystko, zerwałem kilka lat temu z ogłoszeniowego słupa ulotkę pochwalną pod adresem czynu Niewiadomskiego, opatrzoną rysunkiem dymiącego pistoletu.
Takie przykłady z naszej publicznej sfery można mnożyć bez końca i znane są powszechnie tak obywatelom, jak i władzy, co nie znaczy, że aktualnie rządzący jeszcze raz nie pójdą wspólnie, acz oddzieleni „kilkuset metrowym buforem”, z narodowcami, ONR-em i podobnymi, którzy nam wszystkim – inaczej, czyli normalnie myślącym – najchętniej zgotowaliby los prezydenta Adamowicza.
Nie jest jednak prawdą,
o czym bezpośrednio lub w podtekstach mówi się o tej zbrodni, że fala zalewającej Polskę nienawiści zaczęła się i jest wynikiem tylko aktualnych rządów Prawa i Sprawiedliwości.
Zjednoczona Prawica ma w tej materii oczywiście wyjątkowe zasługi, bo jak inaczej interpretować sławetne słowa Jarosława Kaczyńskiego o „zdradzieckich mordach” wygłoszone w najważniejszym w tym kraju miejscu? I szereg innych wypowiedzi i czynów atakujących politycznych przeciwników, ale i umizgów oraz zaniechań pod adresem narodowców choćby wieszających na szubienicach portrety europosłów. Jeśli dodać do tego dewastację polskiego wymiaru sprawiedliwości, oskarżanego o czyny, których jego członkowie nie popełnili, pozbawiony rzetelnej prawdy, upowszechniany mit „żołnierzy wyklętych” z jednoczesną dezubekizacją skierowaną na tych, którzy wiernie służyli III RP, a również panoszące się powszechnie kłamstwo wypowiadane przez rządowych prominentów i prezenterów państwowej, narodowej pono, telewizji, to osiągnięcia aktualnie panującego obozu politycznego dla dekompozycji naszego życia publicznego są rzeczywiście ogromne.
Korzenie naszej codziennej
nienawiści mają swój początek – o czym obecnie nikt nie chce wspominać – już u zarania III RP, gdy zwycięskie solidarnościowe elity zapoczątkowały podział społeczeństwa na prawych Polaków i tych wszystkich, którzy w jakikolwiek mierze swą aktywnością wyróżniali się w okresie Polski Ludowej, Bardzo szybko zadano kłam słowom Tadeusza Mazowieckiego: „Zasadę walki, która prędzej czy później prowadzi do wyeliminowania przeciwnika, musi zastąpić zasada partnerstwa…Chcę być premierem rządu wszystkich Polaków, niezależnie od ich poglądów i przekonań, które nie mogą być kryterium podziału obywateli na kategorie.”
Dokonujący się podział społeczny wraz z narastającą wzajemną nienawiścią utrwalała upowszechniana negacja całego okresu PRL i wysiłku pokoleń, które w jakimś stopniu go tworzyły. Dołączyły szybko: wojna na górze i na teczki, podziały na postkomuchów i postsolidaruchów, później reanimowano komunistów, ale także tych, którzy stali tam gdzie ZOMO stało, ubeków i postubeków, lepszy i gorszy sort. Dokonał się również trwały podział w obozie solidarnościowym na PO i PiS, a dziś dodatkowo zaowocował na zwolenników i przeciwników „dobrej zmiany”.
Nastąpiły nadto podziały na oczywiście lepszych naszych i obcych, którymi stali się nie tylko potencjalni w Polsce uchodźcy, ale również wszyscy inni: Żydzi, którzy obrażają nieskazitelny naród polski, Niemcy nie chcący nam płacić zaległych wojennych reparacji, Rosjanie z wiadomych powodów i Unia Europejska, która ośmiela się wtrącać w nasze suwerenne decyzje.
Te wszystkie podziały
zaowocowały nie tylko krańcowo różnymi politycznymi postawami i narastającą wzajemną wrogością, w której nie ma już oczywiście miejsca na szacunek i wysłuchanie innych, ale również represyjnymi, ekonomicznym działaniami w stosunku do byłych bądź obecnych, domniemanych wrogów, w imię czynienia tzw. dziejowej sprawiedliwości z pominięciem obowiązującego prawa.
Najbardziej jaskrawym przykładem takich poczynań, poza trwałą działalnością IPN-u, była ustawa dezubekizacyjna, będąca jaskrawym przykładem odpowiedzialności zbiorowej, zabierająca część wypracowanych emerytur, akceptowana zresztą zgodnie tak przez PO jak i PiS. Stanowiła nie tylko kontynuację wcześniejszej czystki kadrowej, pozbawionej jakichkolwiek, poza politycznymi, podstaw, nadto zapowiadała dalsze podobne działania nie tylko w resorcie obrony narodowej. Był to program ostatecznego rozwiązanie problemu nadal zbędnie istniejących ludzi, związanych w jakikolwiek sposób z okresem PRL, krytycznych bądź wrogich obecnym władcom naszego, podobno wspólnego, kraju.
Jeżeli po śmierci prezydenta Pawła Adamowicza pisze Adam Michnik „Biało-czerwona flaga Rzeczypospolitej Polskiej okryta jest dziś kirem”, to należy brutalnie przypomnieć o pomijanych ponad czterdziestu trumnach osób, także przykrytych taką samą flagą – ludzi, którzy popełnili samobójstwo lub zmarli gwałtowną śmiercią, z przyczyn rządowych decyzji pozbawiających ich środków do życia. W tym kontekście trudno nawet wspominać o wszystkich pozostałych hańbionych, bez prawa do obrony także swojej godności.
Przelana krew Pawła Adamowicza, podobnie jak przywołanych ofiar postsolidarnościowych włodarzy współczesnej Polski jest taka sama i woła-krzyczy-żąda zaprzestania tego polsko-polskiego wyniszczania.
Niestety w tej narastającej
wzajemnej rzezi Polaków aktywnie od lat uczestniczy hierarchia, i nie tylko, kościoła katolickiego, stanowiąc poważne wsparcie dla pozbawiania nas wszystkich zdrowego rozsądku, ale zawsze pilnująca swoich wpływów i interesów. Nie można się nadziwić, że nadal funkcjonują w polskim Kościele, i w naszym życiu publicznym, i mają znaczące wpływy takie postaci jak ojciec Tadeusz Rydzyk, z którym nikt jakoś, nawet w Watykanie, dziwnym trafem poradzić sobie nie może.
Ale to zrozumiałe po słowach arcybiskupa Gądeckiego wygłoszonych po śmierci Adamowicza: „Zabójca potrzebuje większego współczucia niż zabity”. I dalej, po faryzejsku: „Należy dążyć do jedności i pokoju społecznego. Myślę także o tym, że w takim momencie trzeba rzetelnej modlitwy i o taką proszę. Apeluję o, to by nie wykorzystywać politycznie śmierci prezydenta Adamowicza”.
Czyżby ksiądz arcybiskup przestraszył się gwałtownego, społecznego oburzenia, które uderzyć może, podobnie jak po śmierci Narutowicza, w przychylne mu środowiska polskiej prawicy, a tym razem, w hołubione Prawo i Sprawiedliwość ?
Warto właśnie dziś przywołać
słowa ojca Ludwika Wiśniewskiego: „ Oto na naszych oczach umiera w Polsce chrześcijaństwo. I nie jest to wynik propagandy libertyńskiej, zabiegów kół masońskich czy międzynarodowych spisków. Chrześcijaństwo wykorzeniamy my sami, duchowni i najgorliwsi członkowie Kościoła, własnymi rękami i na własne życzenie…Wprowadziliśmy w naszą religijność element, który ją rozsadza: wrogość. Jesteśmy nią nie tylko zarażeni, ale przyzwyczailiśmy się do niej: stała się do pewnego stopnia wręcz naszym znakiem rozpoznawczym. A gdzie jest wrogość, tam prawo obywatelstwa ma nienawiść – wroga przecież należy zniszczyć. Można więc pluć, drwić i deptać ludzi, można bezpodstawnie oskarżać ich o niegodziwości, a nawet zbrodnie, i równocześnie powoływać się na Ewangelię, stroić się w piórka obrońcy chrześcijańskich wartości i Kościoła, odbywać pielgrzymki na Jasną Górę, składać świątobliwie ręce do modlitwy i ukazywać w mediach rozmodloną twarz.”
Nie sądzę aby takimi przemyśleniami dzielili się, w czasie żałobnej mszy świętej za Pawła Adamowicza, prominentni działacze PiS, z prezydentem Andrzejem Dudą na czele, a krokodyle łzy leją dziś także ci, którzy okopywali wspólnie korzenie tej nienawiści.
