W Polsce nie ma i nie było pełnej demokracji.
Nawiązuję do wyników kongresu PIS i posiedzenia Rady Krajowej PO, na których obie partie przedstawiły swoje zamierzenia. W konkluzji, można je określić, jako zamiar kontynuowania dotychczasowej polityki.
Na ustrój w Polsce złożyły się dwa społeczne systemy: polityczny i gospodarczy.
Polityka PO utrzymywała ustrój nie demokratyczny.
– System społeczno polityczny stosowany przez PO był nie w pełni demokratyczny. Był wielo partyjny, jednak, projekty opozycji wędrowały do zamrażarki lub były odrzucane w pierwszym czytaniu, a intratne stanowiska były rozdzielane miedzy swoich ludzi, niezależnie od kwalifikacji.
– System społeczno gospodarczy był nie demokratyczny. Był kapitalistyczną gospodarką rynkową. W organizacjach gospodarczych był dyktaturą właścicieli nad pracownikami i zawłaszczaniem przez nich zysku wypracowanego przez pracowników. W celu podwyższania bieżącej konsumpcji, bardzo zadłużano Polskę, na koszt przyszłych pokoleń, nie pytając ich o zgodę. Nie skutecznie zwalczano korupcję i przestępczość gospodarczą.
Polityka PIS pogłębia ustrój nie demokratyczny.
– System społeczno polityczny jest nie demokratyczny. Jest podobny do systemu przed Październikiem 1956 r. Władza trafiła w ręce Prezesa (dawniej Sekretarza) jednej partii, która rządzi autorytarnie, według ideologii wyznaniowej, jednego wyznania oraz według zasady: Kto nie z nami ten jest wrogiem, którego należy zwalczać wszelkimi metodami. Podejmuje działania niezgodne z Konstytucją, lekceważąc protesty społeczne i opinie organów międzynarodowych. Szykanuje i znieważa przeciwników politycznych. Przejęła prokuraturę oraz dąży do przejęcia sądownictwa i szkolnictwa. Przejęła publikatory i rozwija intensywną indoktrynację społeczeństwa oraz politykę historyczną zniekształcającą obraz przeszłości. Nadal, podobnie jak PO, postępuje z projektami opozycji oraz intratne stanowiska rozdziela miedzy swoich ludzi, niezależnie od kwalifikacji.
Pozytywnie wyróżnia go rozwijana walka z korupcją.
– System społeczno gospodarczy pozostał nie demokratyczny. Jest to autorytarna, kapitalistyczna gospodarka rynkowa.
Pozytywnie wyróżnia go rozwijana działalność socjalna, na rzecz ubogiej części społeczeństwa, szeroko popierana przez społeczeństwo.
Polityka Lewicy w PRL ukształtowała ustrój częściowo demokratyczny.
– System społeczno polityczny był nie demokratyczny. Władzę sprawowała jedna partia, która rządziła autorytarnie.
– System społeczno gospodarczy od 1957 r. był demokratyczny. W Polskiej Demokracji Ludowej Kierownictwa organizacji gospodarczych powoływały władze, reprezentujące użytkowników wyrobów organizacji i okolicznych mieszkańców, za zgodą samorządu pracowników organizacji, o dużych uprawnieniach w zakresie kontroli działania Kierownictwa. Pracownicy uzyskali prawo do udziału w zysku organizacji.
Niestety. Rozwój zdolności wytwórczych, zaspokajających przyszłe potrzeby społeczne, odbywał się głównie kosztem ograniczania poziomu konsumpcji, zamiast zadłużania kraju, co budziło protesty społeczne. Powstała Solidarność walcząca z władzą o wzrost bieżącej konsumpcji.
Solidarność:
– Obaliła po 1989 r., jedyny w historii Polski, demokratyczny system społeczno gospodarczy.
– Wprowadziła do szkół lekcje religii jednego wyznania, zamiast lekcji praw i obowiązków człowieka i obywatela, które są współczesnym fundamentem demokracji.
Świadectwo Dojrzałości powinno potwierdzać, że obywatel zna i respektuje prawa i obowiązki człowieka i obywatela oraz Konstytucję.
Konkluzja: w Polsce nie było i nie ma pełnej demokracji.
Nasuwa się pytanie: Jak możemy zmienić ustrój na demokratyczny?
Nie zamierza tego zrobić żadna siła polityczna w Polsce.
– Brak takiego celu w programach partii politycznych.
– Lewica socjaldemokratyczna, również zaakceptowała kapitalizm, a w tym, wyzysk pracowników i autorytarne nimi zarządzanie w organizacjach gospodarczych.
Jedyną nadzieją jest aktywizacja sił demokratycznych, nie akceptujących kapitalizmu!
Zachęcam wszystkie organizacje uznające się za demokratyczne lub lewicowe do odpowiedzi sobie na następujące pytania.
Czy nasza organizacja akceptuje:
1. Postępowania nie zgodne z Konstytucją?
2. Dyskryminowanie wybranych grup społecznych?
3. Autorytarne rządzenie państwem przez jedną partię, nie popieraną przez większość społeczeństwa?
4. Dyktaturę właścicieli w organizacjach gospodarczych?
5. Zawłaszczanie przez właścicieli zysku wypracowanego przez pracowników w organizacjach gospodarczych?
6. Kult jednostki w partii rządzącej państwem?
Organizacje, które odpowiedzą przecząco na wszystkie powyższe pytania, można uważać za demokratyczne i lewicowe. To one mogą utworzyć współczesną Lewicę demokratyczną.
W warunkach kapitalizmu realizacja ideałów lewicowych, takich jak wolność, równość i sprawiedliwość społeczna, jest mało prawdopodobna. Wyborcy o tym wiedzą i coraz rzadziej głosują na lewicę akceptującą kapitalizm.
Współczesna Lewica powinna sformułować wizję ustroju do jakiego obecnie będzie dążyć, uwzględniając dotychczasowe doświadczenia.
W opracowaniu zatytułowanym „Doskonalenie Systemu Społeczno Gospodarczego” opisałem projekt – wizję – i uzasadnienie polskiej Społecznej Gospodarki Rynkowej, zgodnej z Art. 20 Konstytucji, która zapewni:
1. Ustrój demokratyczny, w tym, demokratyczne systemy społeczne: polityczny i gospodarczy.
2. Warunki do spełnienia istotnych i powszechnych potrzeb społecznych:
– Wolności od wszelkich dyskryminacji, wyzysku, bezrobocia, nędzy i bezdomności.
– Sprawiedliwego, powszechnego dostępu do: godnej i bezpiecznej pracy, mieszkania, nauki, opieki zdrowotnej, wymiaru sprawiedliwości, kultury i wypoczynku oraz świadczeń społecznych dla ludzi niezdolnych do pracy, w tym, dla dzieci.
Opracowanie to jest oparte o polskie i międzynarodowe doświadczenia. Zawiera również opis sposobów wprowadzania Społecznej Gospodarki Rynkowej i wykorzystywania jej w celu coraz lepszego zaspokajania potrzeb społecznych.
Zachęcam do przeczytania tego opracowania oraz do rozważenia i skorzystania z zawartych w nim propozycji skutecznych działań organizacji lewicowych, prowadzących do coraz lepszego spełniania istotnych i powszechnych potrzeb społecznych.
Taka wizja ustroju oraz załączona Polityka Lewicy, szeroko rozpowszechnione, powinny:
– Zachęcać wyborców do popierania w wyborach kandydatów demokratycznych i lewicowych;
– Zwiększać szanse realizacji po wyborach proponowanej wizji ustroju.
