Trudno się połapać, czy prezydent USA w końcu uważa państwo Kim Dzong-una za zagrażające nuklearnemu porządkowi na świecie, czy nie.
Wizje prezentowane w tweetach Trumpa zmieniają się jak w kalejdoskopie. Według ostatnich doniesień jednak obowiązuje ta, jakoby Korea zagrożenie stanowiła – i to „nadzwyczajne”. W związku z tym Trump W przedłużył sankcje na kolejny rok.
Oficjalnie dokonało się to w piątek, 22 czerwca – czyli dziesięć dni po przełomowym, jak go określono, szczycie w Singapurze. Trump przedłużył sankcje wprowadzone pierwotnie dekretem wykonawczym jeszcze przez swojego poprzednika już w 2008 roku. Komentatorzy światowych mediów nie kryją zaskoczenia. Po spotkaniu w Singapurze wydawało się, że dyplomatyczne relacje Kima z Trumpem uległy poprawie i powoli zmierzają ku stabilizacji. Prezydent USA nie obiecywał wprawdzie, że sankcje wobec Pjongjangu zniesie zupełnie, dawał jednak taką nadzieję. Tymczasem jednak oświadczył w oficjalnym stanowisku, że niestety Korea nadal stanowi „nadzwyczajne zagrożenie dla bezpieczeństwa, gospodarki oraz polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych. Nadal istnieje ryzyko redystrybucji i groźba użycia broni jądrowej na Półwyspie Koreańskim”.
Ten rok powinien więc być dla Korei kluczowy – ma zastanowić się nad denuklearyzacją, wówczas będzie to ostatnie przedłużenie dekretu. Tymczasem „drugą ręką” napisał na Twitterze, że „świat może czuć się bezpiecznie” – dużo bezpieczniej niż w dniu wygranych przez niego wyborów. Ponieważ… „Korea dla nikogo już nie stanowi zagrożenia nuklearnego”.
Wygląda na to, że Kim Dzong-un nie daje się wyprowadzić z równowagi chaotycznymi działaniami i enuncjacjami amerykańskiego prezydenta. Jeśli wnioskować z wypowiedzi północnokoreańskich mediów, Pjongjang nie zamierza zmieniać swojego stanowiska i odstępować od zainicjowanej właśnie polityki „nowej ery” w relacjach ze swoim południowym sąsiadem i Stanami Zjednoczonymi.
W Pjongjangu poznikały wszechobecne dotąd bilboardy i murale z antyamerykańskimi sloganami. Ich miejsce zastępują teraz materiały propagandowe odnoszące się do reunifikacji Korei. Znikł także z oficjalnych mediów obowiązkowo hiperkrytyczny wobec Ameryki ton.
Charakterystycznym sygnałem, że Kim Dzong-un uważa, że oto nastał początek „nowej ery” w dziejach rządzonego przezeń państwa jest też zmiana słów roty przysięgi narodowej, którą od 70-tych lat ubiegłego wieku w Koreńskiej Republice Ludowo-Demokratycznej muszą składać wszyscy obywatele. W jej nowej wersji zasługi poprzedników obecnego przywódcy – Kim Il-sunga (nazywanego w Polsce Kim Ir-senem „Wielkiego Wodza”) oraz jego wnuka Kim Dzong-ila („Ukochanego Przywódcy) zostały zdecydowanie usunięte i zastąpione ogólnikowym sformułowaniem – pięć z dziesięciu artykułów przysięgi po prostu skreślono. Zapewnienia o wierności ideom dawnych przwódców zastąpiła deklaracja lojalności dla obecnie rządzącego „Najwyższego Wodza” – Kim Dzong-una – oraz reprezentowanej przez niego linii politycznej.
Brak ostrej reakcji na przedłużenie obowiązywania sankcji to także czytelny sygnał. Z drugiej wszakże strony, Korea Północna nie przedstawiła też „rozkładu jazdy” denuklearyzacji. O tym, co rzeczywiście uzgodnili między sobą Kim Dzong-un i Donald Trump wiadomo jednak bardzo niewiele i na tej wątłej podstawie nie da się oceniać, czy i który z nich te ustalenia łamie, czy też wszystko idzie zgodnie z planem.
