Na Dalekim Wschodzie powstaje nowy twór polityczny. Przywódca Korei Północnej Kim Dzong-un i prezydent Chin Xi Jinping uzgodnili ramy „strategicznej i taktycznej” współpracy między obu państwami.
Pierwsze spotkanie przywódców Chin i KRLD miało miejsce jeszcze przed szczytem Kim-Trump w Singapurze. W tym tygodniu przewodniczący Kim spotkał się z prezydentem Xi już po raz trzeci. W odróżnieniu od poprzednich, które miały niemal tajny charakter i poinformowano o nich, a i to bardzo lakonicznie, dopiero po ich zakończeniu, ostatnie odbywało się w blasku reflektorów.
W programie wizyty znalazły się nie tylko – co oczywiste – rozmowy na temat ustaleń ze szczytu w Singapurze, ale także cały szereg spotkań o zdecydowanie mniejszym ciężarze politycznym, jednak wiele mówiących, jak na przykład wizyta przywódcy Korei Północnej w Akademii Nauk Rolniczych czy centrum kontroli ruchu lotniczego w Pekinie. Włączenie do programu wizyty tego rodzaju punktów jest wyraźnym sygnałem, że wraz z końcem izolacji Korei Północnej Chiny są gotowe wejść w rolę jej głównego partnera gospodarczego i mają w tej mierze wiele do zaoferowania. Stanowi to równocześnie dowód na to, jak skutecznie – a równocześnie dyskretnie – chińska dyplomacja działała w całym procesie, który w końcu doprowadził do pierwszego w historii spotkania amerykańskiego prezydenta i przywódcy KRLD.
Sceptycy nadal nie przyjmują wprawdzie do wiadomości, że szczyt singapurski faktycznie miał aż tak przełomowy charakter, jak ogłosił to prezydent Trump, że w samych ustaleniach więcej było górnolotnych ogólników a mało konkretów, że faktycznie w ogóle nie wiadomo co między sobą uzgodnili i do czego się zobowiązali obaj interlokutorzy. Dalszy bieg wydarzeń wskazuje jednak, że konkretów było wystarczająco dużo, nawet jeśli nie zostały one upublicznione, bo pomimo wątpliwości sceptyków i rozczarowanych jastrzębi zdaje się, że proces nabrał przyspieszenia. A zatem, to co uzyskał od Trumpa Kim zostało uznane jako wystarczająca gwarancja bezpieczeństwa Korei Północnej po pozbyciu się przez nią nuklearnego i rakietowego arsenału. Bo w ślad za demontażem poligonu używanego do badań ładunków jądrowych (miało to miejsce jeszcze przed spotkaniem w Singapurze) Pjongjang przygotowuje się do likwidacji kolejnego – znanego także Amerykanom miejsca, w którym testowane były silniki rakietowe.
Rozstawienie akcentów podczas ostatniej pekińskiej wizyty Kima i nacisk na współpracę pośrednio dowodzi także, że widocznie gwarancje i ustalenia z Singapuru zostały uznane przez prezydenta Xi za wystarczająco wiarygodne aby się otwarcie angażować w ekonomiczne wsparcie Pjongjangu. Interesujące jest, co w zamian za dość oczywiste zobowiązania Korei Północnej obiecali zrobić w wymiarze militarnym Amerykanie. Okaże się to za jakiś czas. Ale że coś konkretnego zostało Kimowi przyobiecane, nie ulega wątpliwości. Niemal wprost – choć bez żadnych szczegółów – wspomniał o odwzajemnieniu przez USA ruchów Pjongjangu związanych z rozmontowywaniem arsenału rakietowego i nuklearnego prezydent Korei Południowej Mun Dze-in.
Kiedy patrzy się na chińskie zainteresowanie ekspansją ekonomiczną w Korei Północnej nie sposób nie myśleć o tym także w kontekście amerykańsko-chińskiej wojny celnej. Wprawdzie jest to obszar bardzo różny od kwestii denuklearyzacji Dalekiego Wschodu, ale także nie tak bardzo odległy. A konsekwencją może być, że jeśli Trump spodziewał się czegoś w wymiarze gospodarczym w związku z doprowadzeniem do wygaszenia ogniska zapalnego na Półwyspie Koreańskim, mógł się przeliczyć, bo nie USA, lecz Chińczycy szybciej, sprawniej i skuteczniej zagospodarują ten obszar.
