Naprawdę świetne było wystąpienie Adriana Zandberga, w imieniu klubu Lewicy, po exposé Morawieckiego Mateusza. Przemówienie Zandberga było dobre do tego stopnia, że nawet prawicowi i propisowscy komentatorzy, politycy i publicyści nie kwestionują jego klasy, choć z kwaśną miną i półgębkiem próbują ją relatywizować. Po raz pierwszy od „niepamiętnych czasów” byliśmy świadkami sytuacji, w której opozycyjny mówca, patrząc w oczy szefowi rządu pisowskiego miał nad nim integralną przewagę. Ale wyrazy najwyższego uznania należą się jeszcze komuś – wicemarszałkowi Sejmu Włodzimierzowi Czarzastemu, za pierwszorzędną polityczną inteligencję i klasę, z jaką współprowadzi obóz Lewicy. Otóż Czarzasty, który sam jest bardzo dobrym, sugestywnym mówcą, mógłby, tak jak to jest powszechnie w zwyczaju u liderów partyjnych, uznać, że to jemu należy się prawo do wystąpienia w tej debacie. A jednak zostawił to zadanie Zandbergowi, bo doskonale wie, że, po pierwsze, on sam na trybunie sejmowej byłby, zwłaszcza w tej sytuacji (jako „komunista z krypty”, jak sam siebie autoironicznie określił i polityk „z przeszłością”) bardzo dogodnym celem ataków przeciwników i wrogów z prawej strony. Po drugie, świetnie wiedział, że choć sam jest dobrym retorem, to właśnie Adrian Zandberg dysponuje najbardziej potrzebną w momencie petardą, składającą się z takiej mieszanki, która zadziała najmocniej i będzie dla przeciwników i wrogów najtrudniejszą do odparcia. Czarzasty zachował się z klasą rzadką u polityków – zamiast infantylnego narcyzmu i grania personalnie na siebie, okazał umiejętność samoograniczenia osobistych ambicji w imię nadrzędnych celów. Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów, ja stary rep, poczułem chwilę dumę z klasy i inteligencji liderów Lewicy. Szczypałem się przy tym w policzek, by sprawdzić, czy to nie senne marzenie. Chapeux bas, Panowie!
*****
Słuchając exposé Morawieckiego Mateusza, staro-nowego premiera staro-nowego rządu PiS miałem wrażenie, że słucham egzotycznej mieszaniny elementów z jakichś „bajek robotów”, „gwiezdnych wojen”, megalomańskiej propagandy sukcesu oraz fantazji o polskim przodownictwie w postępie technologicznym i „najlepszym w Europie kraju do życia” – z ciasną frazeologią kleronacjonalistyczną, z wrzaskami w „obronie rodziny” przed „ideologią gender”. Ze zmieszania tych dwóch rodzajów mąki chleba jednak nie będzie. Za to ani słowa o aferze Banasia, o niejasnościach z swoim majątkiem, w tym z działką pod Wrocławiem i całym pakiecie pisowskich przestępstw przeciw państwu prawa.
*****
Rząd PiS okradł niepełnosprawnych, którzy nie są jego targetem politycznym, aby wypłacić trzynastą emeryturę emerytom, których znacząca część jest takim targetem. Generalnie zawsze należy sprzyjać poprawie bytu emerytów, tylko dlaczego akurat kosztem zbiorowości ludzi najbardziej pokrzywdzonych przez los?
*****
„Moralność nie istnieje, są tylko okoliczności” – mówił Vautrin do Rastignaca w „Ojcu Goriot” Balzaca. To, czy ktoś lub coś jest ideowo-politycznie po prawej czy lewej stronie, zależy tyleż od naszej oceny, ile od aktualnych okoliczności i położenia względem osi poglądów. Dajmy na to ja, lewicowiec, jeszcze cztery lata temu uważałem Platformę Obywatelską za prawolstwo, reakcję pełną gębą, jeżdżącą na rekolekcje pod Kraków do kardynała Dziwisza, mającą w swych szeregach ekstremistów ideologicznych nie gorszych niż „Konfederacja”, tyle tylko, że PO była mniej krzykliwa i agresywna niż PiS, była jak letnia, jak „ciamcialamcia”, jak mówił Roman Giertych. A dziś? Toż to prawie moi jednolitofrontowi sojusznicy ideowi, niemal centrolewica (taki żarcik). Podobny mechanizm przesuwania się frontów ideowych dotyczy także PiS. Weźmy jego relacje z „Konfederacją”. Konfederaci ostro napierają na PiS z prawej flanki i przesuwają je do centrum, jak stare pudło. Jeszcze dojdzie do tego, że siłą rzeczy i praw fizyki zepchną partię Przewodniczącego Mało na pozycje luksemburgizmu. Z innych pozycji napierają gowinowcy i ziobryści. Ci pierwsi nawet uwalili PiS-owi pierwszą ważną ustawę o zniesieniu 30-krotności składek na ZUS. Ach, jakiej to rozkoszy komfortowej władzy dało się użyć w minionej kadencji. Ale to se ne vrati.
*****
Pawłowicz i Piotrowicz w jednym domu stanęli, to jest w tzw. Trybunale Konstytucyjnym, jako sędziowie. Pochwały tych śmiesznych i strasznych figur wypowiadane z trybuny sejmowej brzmiały jak frazeologia charakterystyczna dla zjawiska „ketmana” opisanego przez Czesława Miłosza w „Zniewolonym umyśle”. Przy okazji tego tych głosowań dokonało się bezczelne, oburzające pisowskie przecherstwo, szwindel z powtórzeniem głosowania w obawie o wynik, które tym razem firmowała Witek Elżbieta, pisowska marszałkini Sejmu. Przewodniczący Mało uparł się tak bardzo przy Pawłowicz i Piotrowicz, wierni żołnierze PiS, bo wie że oboje będą wierni do końca bezgranicznie i że nawet przypiekani na wolnym ogniu przez siepaczy liberalnych i lewicowych – nie zdradzą. Co do innych ewentualnych kandydatów, nawet bliskich PiS, takiej pewności nie ma, co pokazuje casus sędziego Pszczółkowskiego i „bunt Wyrębaka” Jeśli do tego dodać głosy o niesnaskach między Przyłębską a „agentem Muszyńskim”, to nic dziwnego że Przewodniczący mało zaczął dmuchać nawet na ten zimny, a nawet zamrożony Trybunał. Zachowanie marszałkini Witek pokazuje, że w stary spór o wyższość między formą a treścią wypada rozstrzygnąć na rzecz tej drugiej. Kuchciński Marek, marszałek poprzedni reprezentował złą formą i złą treść w jednym. U Witkowej forma jest lepsza, ale treść okazała się podobnie licha.
*****
Zmarł arcybiskup Juliusz Paetz, miłośnik młodych ciał kleryckich. Ten, który przywoził im z Rzymu, Wiecznego Miasta, prezenciki w postaci czerwonych jak młode wiśnie męskich majtek z napisem „ROMA”, co kazał im czytać od tyłu, jako „AMOR”.
*****
Walka polityczna między PiS (któremu lekko spadło w sondażu) i „Konfederacją” (której lekko wzrosło, podobnie jak Lewicy) sięga coraz głębiej w historię. Grzegorz Braun zarzucił, że za biurkiem ministra kultury wisi portret Stanisława Kostki-Potockiego (1755-1821), „masona i postaci z piekła rodem”. Gliński Piotr bronił Kostki, ale niemrawo i bez przekonania. Ja bronię zdecydowania mego urodzonego także w Lublinie historycznego krajana, wielkiej postaci polskiego Oświecenia.
