12 lipca 2024

loader

Pożegnali Piszczka z honorami

Łukasz Piszczek reprezentował Polskę w Euro 2008, 2012, 2016 oraz MŚ 2018

Rozegrany we wtorek ostatni mecz naszej reprezentacji w eliminacjach przyszłorocznych mistrzostw Europy nie miał żadnej stawki. Biało-czerwoni już w poprzedniej kolejce po wygranej z Izraelem zapewnili sobie awans z pierwszego miejsca w grupie. Największym wydarzeniem na Stadionie Narodowym był więc pożegnalny występ Łukasza Piszczka.

Po nieudanych dla naszej reprezentacji ubiegłorocznych mistrzostwach świata w Rosji Łukasz Piszczek zrezygnował z występów w drużynie narodowej. Do zmiany decyzji nie zdołał go nakłonić nawet zaprzyjaźniony z nim Jerzy Brzęczek. Piłkarz tłumaczył, że jest już zmęczony łączeniem obowiązków w kadrze i Borussii Dortmund. Propozycję pożegnalnego występu też nie przyjął od razu, jednak pokusa zagrania po raz ostatni w reprezentacji na wypełnionym po brzegi Stadionie Narodowym okazała się silniejsza i Piszczek ostatecznie znów znalazł się w kadrze. „Nie czuję jakichś wielkich emocji. Nie było mnie trochę w kadrze, ale wiele się nie zmieniło. Hotel jest ten sam, z trenerem Jerzym Brzęczkiem znam się od lat, z większością kadrowiczów miałem okazję grać wcześniej, więc spokojnie podchodzę do swojego wtorkowego występu” – zapewniał 34-letni obrońca.

Trener Brzęczek przed meczem poinformował, że Piszczek zagra co najmniej pół godziny. Szczerze mówiąc sam nie wiem jak zareaguję schodząc z boiska. Teraz myślę, że zejdę z uśmiechem na ustach, bo w reprezentacji spędziłem mnóstwo fajnych chwil. Jeśli czegoś żałuje, to tak jak wszyscy moi koledzy, że nie zdobyłem medalu na wielkiej imprezie, a uczestniczyłem przecież w czterech. Najbliżej sukcesu byliśmy na Euro 2016 i ten turniej zawsze będę wspominał najlepiej” – przyznał Piszczek, który we wtorkowy wieczór po raz 66. w karierze wystąpił w biało-czerwonych barwach.

W mediach przed meczem ze Słowenią sporo było spekulacji na temat szans biało-czerwonych na miejsce w pierwszym koszyku podczas losowania grup Euro 2020. Nasza reprezentacja straciła jednak na to szanse, bo po remisie Ukrainy z Serbią (2:2) oraz wygranych spotkaniach przez Francję i Anglię było już wiadomo, że bez względu na wynik potyczki ze Słoweńcami polski zespół znajdzie się w drugim koszyku. Większego znaczenia to zresztą nie ma, bo uczciwie rzecz ujmując z taką jakością gry, jaką biało-czerwoni prezentują pod rządami Jerzego Brzęczka, na sukces w mistrzostwach Europy nie mamy co liczyć.

Aby znaleźć się w gronie rozstawionych, nie wystarczy wygrać w grupie. W uprzywilejowanej pozycji znajdzie się jedynie sześć zespołów spośród dziesięciu zwycięzców grup. A lepszą zdobyczą punktową od biało-czerwonych legitymują się ekipy Anglii, Belgii, Włoch, Ukrainy, Francji i Niemiec. Z każdą z tych drużyn nasi piłkarze w tej chwili mieliby niewielkie szanse na zwycięstwo. Ryzykowne byłoby też stawianie na ich wygrane w potyczkach z Portugalią, Rosją, Czechami, Chorwacją, Hiszpanią czy Holandią. Jeśli chce się dzisiaj poważnie myśleć o sukcesach w reprezentacyjnym futbolu, trzeba grać na co najmniej na poziomie prezentowanym przez wyżej wymienione ekipy. Wszelkie próby oszukania systemu metodą „na lepszy koszyk” czy liczenie na łut szczęścia w losowaniu, prędzej czy później kończą się porażką.

A ostatnie miesiące bynajmniej nie poprawiły i tak nie najlepszej reputacji naszego zespołu, czego dowodzą choćby pierwsze spekulacje angielskich. One bez ceregieli już piszą, że widzą reprezentacja Polski w grupie marzeń dla reprezentacji Anglii.
Wtorkowy mecz Polska – Słowenia zakończył się po zamknięciu wydania. Na ostatnim treningu trener Brzęczek w grze szkolnej w jednej drużynie wystawił Szczęsnego, Piszczka, Glika, Bednarka, Recę, Szymańskiego, Krychowiaka, Góralskiego, Zielińskiego, Grosickiego i Lewandowskiego. Zgrupowanie opuścili wcześniej z powodu kontuzji Maciej Rybus i Bartosz Bereszyński, zatem było wiadomo, że Piszczka zmieni Kędziora. I jeśli taki zespół faktycznie zaczął mecz ze Słowenią, to powinien wygrać bez problemu. Jeśli rzecz jasna chce coś ugrać podczas Euro 2020.

 

 

Jan T. Kowalski

Poprzedni

Realne życie miejsc wyobrażonych

Następny

Bój o najmniej ważne ministerstwo

Zostaw komentarz